هیچوقت دوست نداشتم اهواز رو تلخ تصویر کنم . نه اینکه کمبودها و سختیهاشو نکشیدم و ندیدم بلکه به اندازه کافی همه چیز گفته شده . اما موضوع اب موضوع بسیار جدیه که زندگی نسل_آینده رو هدف قرار داده . موضوعی که در ذهن من یک پله از آزادی پایینتره . کودکان ما با این حجم از تعصب های بی مورد و نژادپرستی ها بزرگ میشن بدون اینکه بفهمن اساس زندگی به جز احترام و عشق و محبت چیز دیگه ای نیست . احترام و عشق به انسان به آفرینش به طبیعت در هر رنگ و لباس و مذهب و عقیده . خشکسالی زمانی در این سرزمین آغاز شد که آفتاب مهر انسانها غروب کرد. برایم سخت بود که آتریسا ی نازنینم رو در قاب تصویری محنت انگیز از کارون مونتاژ کنم . اما قلب ناآرام من از آینده ای روشنتر و آزادتر خبر میده.
نوشته : محمد حسین ترابیان دهکردی
